Wracam stęskniona

Kochani,

wszystkim bardzo dziękuję za życzenia szybkiego powrotu do zdrowia, za  słowa otuchy, i oczywiście za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Witam Wszystkich bardzo serdecznie... Mam wrażenie, że nie było mnie na Waszych i na swoim blogu całe wieki... Dzisiejsza wizyta u lekarza i badanie okulistyczne pozwoliło mi  na pracę przy komputerze... Cieszy mnie to niezmiernie... Jestem szczęśliwa, że po operacji oczu a później po poważnych  komplikacjach,  w końcu  mam problem rozwiązany... A więc wracam bardzo stęskniona...

Pragnę wyjaśnić, że byłam zmuszona przez tak długi okres  przestrzegać zaleceń okulisty, a więc zero komputera, oglądania telewizji, czytania książek, schylania się, prac ogrodowych i.t.d...  I na dodatek na okrągło  chodzenie w przyciemnionych okularach,  co dla mnie  było to prawdziwą katorgą...

Nie tylko ja ale każdy z nas musi dbać o swoje oczy ponieważ są one dla nas oknem na świat... No cóż, bez ich dobrego funkcjonowania wiele  marzeń pozostałoby w sferze fantazji a ja przecież pragnę by one   spełniały się...

Opowiadanie z morałem

Żył sobie pewien ogrodnik, który kochał róże tak, jakby były jego dziećmi (bo prawdziwych dzieci nie miał). A kto kocha to: dba, troszczy się, osłania, karmi, broni, poświęca wiele swego czasu (życia)... Tak kochał swoje róże ów ogrodnik. Jak bardzo się więc rozzłościł, gdy zobaczył pewnego dnia na grządce z różami (niebieskimi) kępę ostów, co kwitły jak dmuchawce. Powyrywał je natychmiast  z korzeniami. Lecz osty chciały żyć, więc pochwytały się mocno ziemi i tym szybciej zaczęły odrastać. Ogrodnik płakał ze złości, choć róże dalej rosły tylko, że w jakim towarzystwie?!

Zapytał więc pewnego pustelnika, co ma robić. Pustelnik, który kochał bez wyjątku wszystko co żyje, powiedział: Weź pokochaj te osty, a najbardziej ich kwiaty.

No cóż, ogrodnik nie miał innego wyjścia i zaczął kochać osty, mimo wszystko.

Po kilku tygodniach do jego ogrodu zaczęli przychodzić inni ogrodnicy i nie mogli nadziwić się niespodziewanie pięknym kwiatom ostów, które kwitły tak błękitnie, iż można było podejrzewać, że pożyczyły tego koloru od róż sąsiadek albo od nieba, którego im nikt nie zasłaniał.

Ogrodnik już nie wiedział co kochać bardziej róże, które z zazdrości zaczęły rosnąć w kolce czy osty, które tak się zajęły kwitnieniem, że kolce potraciły?

Co więc pomoże rozwijać się temu co dobre, piękne i kochane? Właśnie: trochę kochania i  miłości, jak trochę słońca dla kwiatów.

A przecież z ludźmi jest tak samo...

(Mariusz Han)