Sobotni, majowy dzień

Dzień za dniem pada deszcz

Słońce śpi, nie ma cię

Jest mi bardzo, bardzo źle

Zimny kraj, zimny maj

Koty śpią, miasto śpi

Czarodziejskie śnią się sny.

W moim śnie, cudownym śnie

Tylko kocham, kocham, kocham

Bawię się

W moim śnie, cudownym śnie

Przez zieloność wolno płyniesz

I do brzegu zbliżasz się

Cudowny kraj, cudowny maj

Słońce mruży twoje oczy

Gdy całujesz, pieścisz mnie.

(Olga Jackowska ps. Kora) 

Już tradycyjnie od kilku lat, w maju pokazuję na swoim blogu sarnę Basię i jej nowo narodzone koźlę lub koźlęta... Matka natura na czas kocenia się saren przeznaczyła najpiękniejszy  okres w przyrodzie - wiosnę... W środę 8 maja pierwszy raz zobaczyłam młode koźlęta... Zdjęcia są bardzo niewyraźne ponieważ jak zawsze były robione przez szybę okienną, było późne popołudnie, padał ulewny deszcz i poza tym Basia była dosyć daleko...

Od wielu dni jest zimno i pada deszcz... W ogrodzie i warzywniku gleba jest mocno namokła... Nadmiar wody w połączeniu z niską temperaturą powietrza jest niekorzystny dla roślin ponieważ nie mogą one prawidłowo rosnąć... Na wielu blogach podziwiam rozkwiecone rabaty... W pełni kwitną  azalie, różaneczniki, bzy i inne krzewy bo maj to przecież ich pora, kiedy zachwycają  swym obfitym kwitnieniem... Nie tylko ja uważam maj za najbardziej wiosenny miesiąc, który stanowi tylko  krok do lata... Nie pamiętam tak zimnego maja... Prawdopodobnie w moim regionie był taki 28 lat temu... A w moim ogrodzie? nie kwitną azalie ani różaneczniki... Muszę się jakoś z tym pogodzić, że nie lubię zimna, ale rośliny też za nim nie przepadają...

W sobotę był piękny, wiosenny dzień... To nic, że było chłodnawo... Najważniejsze, że było słońce i niebo zaczęło jakoś radośniej spoglądać  na mnie... Tego dnia błękitne niebo przysłaniało jedynie kilka białych chmur, odległych i przyjaznych... Spojrzałam w okno i zobaczyłam sarnią rodzinkę... Był Kuba - rogacz (ojciec), Basia mama i tylko jedno koźlątko... Byłam trochę zaniepokojona co stało się z drugim malcem... Miałam nadzieję, że nie porwał go lis albo nie zagryzł jakiś pies...

To był  * Kubuś * który urodził się w maju ubiegłego roku... To są ostatnie jego zdjęcia z soboty 6 kwietnia... Od tamtego dnia nie pojawił się na łące... Nawet nie chcę myśleć co się z nim stało...

Dzisiaj, to jest 16 maja przeczytałam w lokalnej prasie, że nieznany mężczyzna z dużym psem, prawdopodobnie myśliwskim, ćwiczy go zagryzania saren, które przychodzą do wodopoju na tutejszych stawach... Wędkarze ten fakt zgłosili na policję gdy zobaczyli zagryzioną sarnę...

Zdjęcia są jeszcze cieplutkie bowiem przed chwilą zrobione... Są oba koźlęta... Mam wrażenie, że jeden z nich jest większy, ciemniejszy i na dodatek prowodyr... I kiedy ten jasny zobaczył, że ciemny maszeruje do jakiejś norki aby się tam schronić, ten nie zważał na pieszczoty matki, pomaszerował za nim... Ulżyło mi, że małym koźlętom nic się nie stało i mam nadzieję, że w dalszym ciągu będą bezpieczne...

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...