Radość obserwowania saren

 

Miłość do zwierząt jest ściśle związana z dobrocią charakteru

i można śmiało powiedzieć,

że ci, którzy są okrutni wobec zwierząt,

nie mogą być dobrymi ludźmi.

(Arthur Schopenhauer)

Od jakiegoś czasu obserwuję dzikie zwierzęta bo jest to ogromna przyjemność i niezwykłe doświadczenie... Na początku robiłam to jedynie w czasie spacerów po lesie...  Takie odkrywcze podglądnie, fotografowanie zwierząt dostarczało mi niezapomnianych, fascynujących odczuć i wrażeń... Pewnego sierpniowego dnia, a było to jedenaście lat temu,  na łące pojawiło się trzy a może czteromiesięczne sarniątko... Z obserwacji przez okno zauważaliśmy, że obok niego nie pojawia się matka... Ono przez kilka miesięcy samotnie błąkało się po łące... Zbliżała się zima, sarniątko nie odchodziło do lasu... Gdy spadły śniegi zaczęliśmy je dokarmiać... Ścinaliśmy gałęzie sosen, zostawialiśmy jabłka, ziemniaki i marchewki... 

Sarna rosła i została nazwana Basią... Podobno sarny są zwierzętami, które nie oddalają się od raz obranego terenu... Basia, od czasu do czasu wędrowała do lasu i znowu wracała a później corocznie rodziły się jej dzieci... Dopadały ją  też nieszczęścia... Raz wpadła w sidła i miała wyrwaną tylną nogę (cewkę) innym razem wnyki ucięły jej nogę powyżej racicy... Długo dochodziła do siebie ale jakoś wychodziła  z tych kłopotów, a my cały czas trzymaliśmy za nią kciuki... Był czas, że  została pogryziona przez psa  myśliwskiego, który nawet wygryzł jej ogonek... W ubiegłym roku urodziła sarenkę, która rosła i  cały czas jej towarzyszyła...  W maju tego roku, kolejny raz Basię  zaatakowały psy... Była bardzo mocno pogryziona... Następnego poranka już się nie pojawiła... My zaś nie mieliśmy odwagi aby przeszukać całą łąkę... Jej córka też gdzieś zniknęła...

Któregoś czerwcowego dnia "córka" sarny Basi pojawiła się ze swoimi maleńkimi dziećmi... Rzadko je widzieliśmy bo trawy z każdym dniem były coraz wyższe i gęstniejsze... Dokładnie tydzień temu, w piątek około godziny 19,40 na sporym  kawałku wykoszonej łąki (ze względu na bezpieczeństwo pożarowe) pojawiła się sarna ze swoimi koźlętami... Te maluchy dosłownie szalały: skakały, biegały, goniły się... One były w swoim żywiole, a ich matka piła wodę, która jest wystawiana dla ptactwa... Ucieszył nas ten widok... 

W sobotę następnego dnia wśród traw zauważyłam sarnią parę... Było kilka minut przed godziną 6,00 rano... W pierwszej chwili sądziłam, że do naszej sarny dołączył kozioł...  Penetrowałam łąkę przez lornetkę... W pewnym momencie, hen, daleko  wypatrzyłam naszą sarnę z koziołkami...

Łąka jest ogromna... Przypuszczałam, że  zwierzęta nie będą sobie wchodzić w paradę... Nic bardziej mylnego... Nowa sarnia para zaanektowała  łąkę dla siebie bo  mają okres godowy...  Widoczne jest, że ruja jest okresem wielkiego ożywienia w wśród tych zwierząt... Samiec jak oszalały goni  za rujną  samicą, która wydaje się też być zazdrosna i przegania naszą sarnę z maluchami... Mimo, że lato jest bardzo upalne to jest dla saren najdogodniejsza pora na odbycie zalotów... Zauważyłam, że w czasie rui kozioł jest zawsze z tą  jedną kozą...

Mam nadzieję, że cała ta akcja szybko się skończy... Pomimo, że jest to natura to jednak bardzo żal mi naszej sarny i małych koźląt...  Prawdopodobnie koza rujna jeszcze przez 3 - 4 dni pozostanie  przy koźle... Potem przez niego zostanie  porzucona... Po tym czasie kozioł zaczynie  interesować się inną rujną kozą i odbędą się  następne gody... Mam nadzieję, że już nie będą na naszej łące...

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...