Nil, rzeka życia...

Płynie przez stary,

spokojny Egipt,

a jego piaski,

jak nieprzebrana

myśl, snują

marzenia... 

(James L. Hunt)  

Egipt, to fascynujący kraj... Ciągle budzi mój zachwyt...  Został ukształtowany przez długą historię i jej symbole - od starożytnych bóstw aż po grobowce... Jednak Egipt to nie tylko świadectwa starożytności... Ma on do zaoferowania wiele atrakcji krajobrazowych... Pustynie, plaże, jedne z najpiękniejszych na świcie raf koralowych i potężny Nil... I to właśnie o nim będzie w dzisiejszym poście...

" W tę wiecznie zalaną słońcem, spieczoną pustynię, która nie zna "pogody i niepogody",  nie wie, co to śnieg, grad lub mgła, nie słyszała jeszcze huku grzmotu ani nie widziała błyskawic - w tę pustynię,  gdzie spiekota czyni powietrze suchym, pozbawionym bakterii, konserwującym, a ziemię nieurodzajną, zgruzowaciałą, popękaną, o kruszących się skibach, wpada Nil. "Patriarcha Nil", ojciec wszystkich rzek.  Przybywa z głębi kraju". 

C.W. Ceram   " Bogowie, groby i uczeni"

 Nil, ogromna rzeka płynie przez samo serce pustyni... Od wielu wieków śmiało toruje sobie drogę przez palące, jałowe pustkowia... Skutecznie zdąża ku Morzu Śródziemnemu... Nil od tysięcy lat nanosił w swą dolinę, żyzny muł, który sprawił, że  przeszło 5000 lat temu mogła powstać jedna z największych  i najstarszych  cywilizacji... 

Podziwiałam tą wspaniałą rzekę w kilku miejscach  na długości prawie 1000 km... I płynęłam statkiem na pewnym jego odcinku... Od Aby Simbel do Kairu, brzegi Nilu okalają wąskie pola uprawne. One to, swój byt zawdzięczają irygacji... Wśród tych uprawnych pól lub na skraju pustyni położone są typowe egipskie wioski... Gliniane chatki, z dachami  przykrytymi trzcinami... Przy nich parę zagonów jarzyn, jakieś drzewo figowe, jedna palma... Nad brzegiem rzeki kobiety myjące naczynia, inne piorące pranie... Kilka metrów dalej, w wodach Nilu w kąpiąca się rodzina... Na brzegu odpoczywające zwierzęta...

 Dla starożytnych Egipcjan Nil był bogiem... Wierzyli, że wylewami i powodziami kieruje bóg stworzenia - Chnum... Południe Egiptu było pustynne tak samo jak dziś... Na północy rozlewała się szeroka delta Nilu...  Podczas corocznych powodzi dolina Nilu pokrywała się mułem, tym samym stawała się rolniczym rajem... To właśnie muł odróżnia żyzną ziemię od piasków pustyni...

Egipcjanie cenili go tak bardzo, że nazwali swój kraj, Egipt - Czarna ziemia... Tereny do których nie docierała powódź, nazwali "czerwoną ziemią"... Stąd wzięło się angielskie desert - czyli pustynia. Nil był życiodajną arterią starożytnego Egiptu... Czas płynie... Wszystko skończyło się wraz wybudowaniem Wielkiej Tamy w Asuanie...

Nil, jedyne źródło wody bez której życie byłoby niemożliwe... Niestety, mieszkańcy nie szanują swej rzeki... Zanieczyszczają swój największy dar... Wrzucając do Nilu niezliczoną ilość odpadów i jednocześnie używają tej wody do picia ... Jedno z powiedzeń mówi: Jeśli napijesz się wody z Nilu, to na pewno do niej powrócisz. Chciałabym wrócić do Egiptu... W ostatnich czasach jest tam zbyt niebezpiecznie, lubię aktywnie spędzać czas... A leżenie na jednej z egipskich plaż, to nie dla mnie... Mnie nie odpowiada taki rodzaj wypoczynku...

Mimo pragnienia nie napiję się wody z Nilu, ale powtórzę za "Egipcjaninem Sinuhe"

Tęsknię do smaku egipskiego wina,

tęsknię do wody z Nilu

z jej zapachem żyznego mułu...