Skansen w Zubrzycy Górnej...

                    

     Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście,

     podwajając naszą radość, dzieląc na pół smutek...

         Joseph Addison

Na granicy Beskidu Żywieckiego i Orawy, u stóp masywu Babiej Góry położona jest Zubrzyca Górna... Jadąc do skansenu, podziwiałam przepiękne tereny górskie, lasy ze strzelistymi  świerkami, bujną i soczystą zieleń... Droga wiodła stromymi serpentynami przez Przełęcz Krowiarki... Widoki na Babią Górę, Tatry, Orawę były niezapomniane...

Przy samej drodze położony jest Orawski Park Etnograficzny... To muzeum na wolnym powietrzu ukazuje budownictwo, kulturę i warunki bytowe ludności orawskiej... Wchodząc na teren parku od razu  poczułam unoszącą się magię... Stałam wpatrzona w przestrzeń... Ze wszystkich stron otaczało mnie malownicze piękno... Utwardzona ścieżka prowadziła nas w głąb skansenu...

Historia Muzeum zaczyna się w 1937 roku... Wtedy to ostatni właściciele rodu, rodzeństwo Joanna Wilczakowa i jej brat Sandor Lattyak, darowali państwu polskiemu cztery hektary ziemi wraz zabytkowym dworem oraz budynkami gospodarczymi... Darczyńcy pragną by po ich śmierci powstało tutaj muzeum...  Joanna zamieszkuje dawną siedzibę rodową na zasadzie  dożywocia... To dziwny dwór... Bardzo skromny ale przepojony historią rodu... W czasie wojny Joanna żyje tutaj samotnie... Nie mając prawdziwego gospodarza, podupada dwór zubrzycki...  Na szczęście,   udało się go jednak uratować po śmierci dawnej właścicielki... Dla zwiedzających Muzeum zostaje otwarte w 1955 roku ...

W skansenie wszystkie ścieżki i  dróżki wysypane ostrymi kamieniami... Mimo odpowiedniego obuwia spacer po nich  jest sporym problemem...  Rozumiem, że  teren ten jest podmokły i liczne strumyki przepływające po skansenie często w czasie deszczów wszystko zalewają... Nie wyobrażam sobie zwiedzania skansenu w sandałkach...   Na tym ogromnym 10 ha terenie jest mnóstwo zieleni...  Są urocze polanki poprzecinane strumykami, łąki ukwiecone polnymi  kwiatkami, ogromne drzewa, pasieka i w to wszystko wkomponowano orawską architekturę...

Z pietyzmem odtworzono dawną orawską wieś, dzięki temu nie ulegnie zapomnieniu... Chałupy kryte są gontem, strzechą... Do środka wchodzi się po kamiennych schodkach... Drzwi frontowe są ozdobnie rzeźbione... Przed domami ogródki ogrodzone płotkami utkanymi z patyków... W skansenie znajduje się 40 obiektów... Jest  drewniany kościół, olejarnia, lamus plebański, owczarnia, wozownia, chlewnia, kuźnia, tartak... We dworze i w chałupach możemy oglądać oryginalne wyposażenie... W tym skansenie możemy zobaczyć charakterystyczne budownictwo orawskie tzw. wyżki... Są to pięterka dobudowane nad chałupą. Służyły do przechowywania lnu i zboża...

Cieszę się, że istnieją muzea etnograficzne na wolnym powietrzu...To one przybliżają nam tradycję i codzienne życie ludzi w dawnych wiekach i świat, który odchodzi a właściwie już odszedł w przeszłość... Nie zobaczymy już takiej, prawdziwej, polskiej wsi... Skanseny również żyją... Na łąkach pasą się zwierzęta, w sadach dojrzewają owoce,  w ulach żyją pszczoły, w chałupach organizowane są lekcje wypieku chleba, maluje się na szkle, wytwarza się dekoracje z bibuły...

To wielka przyjemność pospacerować po skansenie, poznać życie ubogich, średniozamożnych i bogatych gospodarzy... Poznać przebogatą historię, wierzenia, obrzędy... Na długo zapamiętam Orawski Park Etnograficzny w Zubrzycy Górnej... Miło spędziłam czas w pięknym otoczeniu, w miejscu oddalonym od zgiełku miasta w ciszy, spokoju... Słuchałam śpiewu ptaków i rozkoszowałam się malowniczymi widokami...

    Dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

    Wszystkich serdecznie pozdrawiam...