Austriacki cud natury - Wąwóz rzeczny Lammer (Lammerklamm)

 

Natura oczywiście nie mówi.

Ale możemy z nią rozmawiać, a ona w zamian wskaże nam drogę.

(Johann Wolfgang von Goethe)

Podobnie jak w roku ubiegłym, również w tym roku urlop sierpniowy spędziłam w Austrii... Lubię ten kraj bo umożliwia poznanie wielu pięknych i ciekawych miejsc.. Dla mnie ogromnym plusem jest też   niewielka odległość z Polski do Austrii... 

Większość powierzchni tego kraju to góry, a zatem w tym rejonie  rządzi się  matka natura... Możemy podziwiać dziewiczą przyrodę, piękne krajobrazy, huczące wodospady, malownicze jeziora, spektakularne wąwozy... W dzisiejszym poście pragnę przedstawić jeden z piękniejszych ale mało znanych austriackich wąwozów: Lammerklamm...

A jak powstawały te cuda natury? Woda to żywioł o wielkiej sile... Swoim działaniem, nawet powolnym, lecz systematycznym, potrafi zmienić powierzchnię skał... Przedostaje się do zagłębień i szczelin skalnych... Drąży je i rozpuszcza... I tak przez tysiące lat, górskie strumienie, drążyły sobie drogę z gór do doliny... W górskich skałach wydrążyły wąwozy... W tym procesie powstały wyłomy, bardzo wąskie przesmyki i wodospady...

Jeszcze przed okresem lodowcowym rzeka Lamer zaczęła przedzierać się z masywu górskiego Tenniengebirge... Wąska dolina została wyrzeźbiona przez lodowiec około 15000 - 30000  lat temu... Masy wody uwolnione przez topniejący lód utworzyły wąski wąwóz.. Tworząc tym samym jeden  z najbardziej imponujących cudów natury... 

Zatrzymaliśmy się na bezpłatnym parkingu przy drodze krajowej B162... Kolejny parking znajduje się tuż przy kasie biletowej... Kupiliśmy bilety i poszliśmy  na prawo aby zobaczyć Mroczny wąwóz ( The Dark Gorge)... Tutaj woda dosłownie wżarła się niezwykle głęboko w skalisty teren... Klify po obu stronach znajdują się w odległości jednego metra od siebie... Załamania ścian sprawiają, że nie widać nieba nad głową, a środku jest dość ciemno, prawie jak w jaskini, stąd nazwa tego miejsca... Miałam wrażenie, że znajduję się pod zadaszeniem... Ogromne wrażenie robiły  z impetem spadające masy wody i ich ogłuszający szum... Po chwili opuściliśmy Mroczny Wąwóz... Po przejściu przez bramki, zaleźliśmy się na szlaku...

Wąwozem można spacerować już od dawna... Ścieżkę turystyczną otworzono w już 1884 roku, a jej długość to około 2 km, zaś różnica wysokości wynosi 45 metrów... Do 1920 roku wąwóz był wykorzystywany przez okoliczną ludność do transportu drewna... 

Górna część doliny ma kształt litery V i powstała przed ostatnią epoką lodowcową... Teren wokół i wzdłuż wąwozu jest bardzo mocno zalesiony... Na początku szlaku idziemy w terenie zalesionym... Widok rzeki płynącej w głębi doliny oszałamia i zachwyca też piękno otaczającej przyrody...  

Górną część kanionu wyznaczają strome ściany skał, wysokie na kilkaset metrów... W niektórych miejscach miałam wrażenie, że skały stykają się ze sobą... Idąc po wąwozie cały czas możemy zaobserwować, że jest on wspaniałym przykładem erozyjnej siły wody... Powietrze w wąwozie jest wilgotne i chłodne... Surowe skały pokryte są mchami i porostami... Ich kolor jest tak piękny, soczysty, że wręcz nienaturalny...

Turkusowa woda w bystrzach zmienia kolor na biały... Ścieżka wije się bezpośrednio wzdłuż skały i zawsze ma się kontakt wzrokowy z Lammerem... W pewnym momencie widzę most, który umożliwia przejście na drugą stronę wąwozu... Stojąc na moście czuje się energię przepływającej w dole rzeki...

Kończy się imponujący spektakl wody i przyrody... Nie ma już gigantycznych zatorów i  rozpadlin górskich... Nie ma już nieokiełzanej siły natury, ryczących mas wody... Tutaj Lammer płynie już leniwie i powoli zmierza do Salzachu, prawego dopływu Innu... Jeszcze przez chwilę  podziwiamy piękno przyrody i tą samą trasą wracamy na parking...

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Życzę udanego i słonecznego tygodnia...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...