Collioure, maleńki port u podnóża Pirenejów

 

Wszędzie są kwiaty dla każdego, kto chce je zobaczyć.

(Henri Matisse)

Collioure to niewielkie miasteczko w Oksytanii (fr. Occitanie) na samym południu Francji, tuż przy Pirenejach Wschodnich, nad Morzem Śródziemnym... Odwiedziłam go w czasie kwietniowego pobytu w Katalonii... Właściwie to trzy rzeczy uczyniły Collioure słynną miejscowością: anchois, malarze fowiści  i doskonałe wina Banyuls Collioure...  Miejscowość ze względu na śródziemnomorski urok, krajobraz klifów, zatoczek bardzo często nazywana jest Saint-Tropez Langwedocji...

Collioure ma imponującą historię i jest malowniczo położone... Zbudowano je wokół zatoki z pięknymi, błękitnymi wodami... Dalej w głąb lądu strome zbocza porośnięte winoroślą... Działki położone są na tarasach utworzonych przez człowieka, zwanych tutaj feixas (czyt. feiches)... Pozwalają one na uprawę winorośli na płaskiej powierzchni i są wyłożone kamiennymi kanałami, które ułatwiają przepływ wody i zapobiegają erozji...

Historia Collioure jest długa... Uważa się, że było założone przez Greków a okupowane przez Rzymian... Około roku 700 istniał port rybacki... Później miasto zostało ufortyfikowane, aby zapewnić ochronę hrabiom Roussillon... W średniowieczu Collioure stało się ważnym miastem portowym... W tamtym czasie należało do Królestwa Majorki... Królowie Majorki zbudowali swój imponujący letni zamek w środku dzisiejszego miasta i regularnie tam przebywali w latach 1276 - 1344... Miasto często stawało się miejscem konfliktów między dwoma narodami i przechodziło z rąk do rąk... I tak, w 1463 roku zajął go Ludwik XI Wytrwały, władca Francji... Jego słynna dewiza to: Kto nie umie udawać, nie umie rządzić... W kolejnych latach miasto należało do Hiszpanów a od czasów Ludwika XIV nieprzerwanie do Francji...

Historia anchois sięga czasów starożytnych, kiedy już Rzymianie docenili tę małą niebieską rybkę za jej intensywny smak... Przez stulecia rybacy z Collioure rozwinęli wyjątkową wiedzę specjalistyczną w zakresie przygotowania i konserwowania anchois, przekazywaną z pokolenia na pokolenie... Anchois tradycyjnie są spożywane jako aperitif, na tostach natartych czosnkiem lub jako dodatek do gotowanych potraw, takich jak  tapenade lub prowansalska tarta z cebulą  (fr.pissaladiére) czy do kanapek...

Na początku XX wieku piękno i szczególne światło Collioure przyciągnęły uwagę artystów: Henri Matisse'a i André Derain'a... W 1905 roku Matisse chciał dokonać zwrotu w swojej karierze artystycznej... Za radą swojego przyjaciela, malarza Paula Signac'a, w maju tego samego roku udał się właśnie do Collioure... Ta mała rybacka wioska, ze swoją przyrodą i szalonym urokiem, stała się  jego głównym źródłem inspiracji...

Henri zaprasza do Collioure przyjaciela André Derain'a... Przez prawie dwa miesiące pracują razem, porównując swoje punkty  widzenia i dzieląc się przemyśleniami... Malują te same miejsca, ale nigdy razem: plażę, port, dzielnicę rybacką, zatoczki... Koncentrują się na sile koloru, używają go według własnego uznania, nie zważają na prawdziwe barwy... Zerwali z tradycyjnymi metodami postrzegania... Narodził się nowy ruch artystyczny - fowizm, czyli ognistożółte kolory w malarstwie... Ruch ten trwał zaledwie kilka lat, ale odegrał fundamentalną rolę w rozwoju sztuki nowoczesnej i utorował drogę do abstrakcji...

Spacerując po Collioure spotykamy w wielu miejscach reprodukcje obrazów Matisse i Derain'a... Sporo ich również na murach wzdłuż bulwaru Boramar (fran.Boulevard Du Boramar)...

Collioure całkowicie mnie urzekło  autentycznym urokiem i śródziemnomorską atmosferą...  Wąskie, kręte  uliczki zachęcają do spacerów i zwiedzania... Na każdym kroku zachwycały mnie kamienne domy o niesamowicie kolorowych fasadach, w odcieniach ochry, jasnego błękitu, pomarańczy, królewskiego błękitu... Kolor jest tutaj wszechobecny, widzimy go na drzwiach, rynnach, fasadach, oknach... Spacerując brukowanymi uliczkami aromaty tradycyjnych anchois mieszają się z zapachem świeżego chleba, tarasy kawiarni wypełniają się rozmowami i aromatem świeżo parzonej kawy...

W czasie spaceru podziwiam domy rybaków, ozdobione kolorowymi mozaikami, skupiające się wokół zatoki Boramar,  której odbijają się: kościół ze swoją słynną dzwonnicą, Zamek Królewski, mury obronne i wieże.. Podziwiam klify nad zatoczką Saint Vincent oraz Château de la Rocasse zbudowany w XIX wieku, który był domem rodziny Berge... Baron Henri Berge  był generałem, odznaczonym w I Cesarstwie Francuskim i jest jednym z 660 oficerów, których nazwisko wyryto na Łuku Triumfalnym w Paryżu...

Odwiedzając Collioure nie można nie zauważyć Zamku Królewskiego (fran. Château Royal), który położony jest w centrum miasteczka...  Budowany przez sześć wieków i przez trzy różne narodowości... Jest on połączeniem czterech zamków... W XII wieku królowie Aragonii w porcie  zbudowali pierwszy zamek... W XIII wieku Templariusze zbudowali kolejny i został on zintegrowany z zamkiem królewskim... Kolejny zbudowali królowie Majorki... Zamek za czasów Ludwika XI został przebudowany w ogromną, nowoczesną twierdzę... 

Kolejnym symbolem Collioure jest niezwykły gotycki kościół Matki Boskiej Anielskiej położony między zatoką Boramar  i plażą Saint Vincent... Kościół zbudowany z inicjatywy Ludwika XIV, ma niezwykły urok dzięki dzwonnicy zbudowanej na starej latarni... Wnętrze kościoła jest bardzo ciemne ale na uwagę zasługuje przepiękny barokowy ołtarz główny... Można udać się na molo i odkryć tam maleńką kapliczkę Saint Vincent, zbudowaną na skale łupkowej  w 1701 roku... Legenda głosi, że właśnie tutaj torturowany był i poniósł śmierć męczeńską w 303 roku święty Wincenty... Z tyłu, stoi imponujący drewniany krzyż zwrócony w stronę morza, na nim widnieje ukrzyżowany Chrystus...

Stojąc nad zatoką Collioure przyciągnął mój wzrok majestatyczny pięcioramienny Fort Saint-Elme, strażnik wybrzeża Vermeille... Bardzo żałowałam, że zabrakło mi czasu aby tam dotrzeć i zobaczyć ogrom tej twierdzy, której początki sięgają IX wieku... Została zbudowana aby bronić tych ziem przed najazdami Maurów... Fort został nazwany na cześć świętego Elma, patrona żeglarzy, co stanowiło dowód morskiego znaczenia  Collioure...

Kolejną ciekawą budowlą na wzgórzu jest Młyn wiatrowy Cortina... Jest prawdopodobnie pierwszym zbudowanym w XIV wieku, tego typu młynem w regionie Pirenejów Wschodnich... Rycerz Rajmund z Tuluzy, prawnik króla Majorki, w 1337 roku udzielił Jakubowi Ermengadlowi z Collioure pozwolenia na zbudowanie budynku do mielenia zboża... Młyn pierwotnie służył do mielenia zboża obecnie jest przystosowany do tłoczenia oliwek i produkcji oleju...

Collioure, to miejsce w którym przyjemnie jest spacerować i dać się oczarować ponadczasowemu urokowi tego doskonale zachowanego zakątka wybrzeża Vermeille... Zachwycają mnie słoneczne, ozdobione pastelowymi drewnianymi okiennicami, odzwierciedlają śródziemnomorską dusze miasta...

Mnóstwo maleńkich sklepików, gwarne tarasy kawiarni i restauracji oferują chwile relaksu, podczas których kosztuję pysznego wina, przysmaków lokalnych, podziwiając jednocześnie panoramę... 

Nie jestem zaskoczona, że artyści od dawna są zauroczeni urzekającym pięknem Collioure... Miasteczko przyciągało takich malarzy jak wcześniej wspomnianych: Matisse, Derain ale bywali tutaj również Picasso, Dufy, Chagall, Marquet, Mela Muter... To artystyczne dziedzictwo jest nadal żywe, o czym świadczą liczne galerie i pracownie artystyczne rozsiane po całym mieście...

Miasteczko położone jest na dnie płytkiej doliny, otoczonej wysokimi wzgórzami... Roślinność tworzą przede wszystkim platany, które można spotkać  dosłownie wszędzie... Kwietniową porą jeszcze bezlistne... Między domami rosną sosny, kwitną też judaszowce, jedne z najpiękniejszych drzew ozdobnych... Już wtedy zachwyciłam mnie roślinność w mieście... Przypuszczam, że gdy nastał maj i przyjdą letnie miesiące Collioure będzie tonąć w kolorowych kwiatach... Na fasadach domów będą piąć się bugenwille, ołowniki i eksplodują kolorami... Z pewnością doznania sensoryczne na tym się nie skończą bo skoro to jest południe Francji to  będzie  roznosił  się zapach jaśminów, w połączeniu z cytryną i pomarańczą... Niestety, moja wizyta w tym mieście powoli kończy się... Bardzo żałuję, że tylko jeden dzień mogłam spędzić w  Collioure... Było naprawdę pięknie... 

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...