Ech, ta jesień

Ech, chciałoby się gdzieś odlecieć

z tym szalonym wiatrem jesiennym...

Zatańczyć z barwnymi liśćmi fokstrota,

uwierzyć w magię słonecznych promieni,

i babim latem szczelnie się omotać.

Jesienną szarugą nie smucić się wcale,

tylko wsłuchać się w symfonię deszczową.

Bez parasola spacerować starym parkiem,

uśmiechać się do siebie i pisać wiersze,

a w nich na radosną jesień rzucać dobre słowo.

Wskoczyć z impetem do takiego świata,

gdzie nie ma miejsca na chłód, czarne myśli,

jesienną melancholię i smutki dręczące,

gdzie słoneczna radość we włosy się wplata...

Oto moje marzenia, marzenia jesienią pachnące.

(Barbara Leszczyńska)

"Ech,  chciałoby  się  gdzieś  odlecieć"  bo  od  dwóch  tygodni  panuje  szara  i  deszczowa  pogoda... Bardzo  liczyłam,  że   jesień  pokaże  swoje  barwne,  różnokolorowe  oblicze jak  w  poprzednich  latach... Nie tracę nadziei...  W  tym  roku  coś  słabo  z  tymi  przebarwieniami...  Niektóre  drzewa  tylko  trochę  zażółciły  się... Codziennie,  spadają  kolejne  liście...   W większości  są  szare  jak  tegoroczna  jesień...

 Nie zaskoczył mnie chłodny niedzielny poranek... Zabrałam aparat i przez warzywnik poszłam do Małego Lasku...  Jesienna pora roku, nigdy  nie wywoływała u mnie uczucia radości bo jej po prostu nie lubię... Nawet o tym nie myślę, marzę by zaszyć się gdzieś w ciepłym miejscu, z miękkim kocem z wełny wielbłądziej, filiżanką gorącej czekolady lub herbaty i dobrą książce w ręku... Zbyt szybko robi się ciemno... A ja? zanurzam się w swoich czynnościach i nie widzę jak jest za oknem...       

Przestało padać... Dosłownie na moment wyszło słońce... Dzień dalej jest pochmurny... Zrywam do koszyka trochę  mokrych jabłek i wracam do domu... Podchodzę do okna i widzę baraszkujące sikorki i dzwońce... Są szczęśliwe bo od pewnego czasu regularnie je dokarmiamy... Przechodzę do kolejnego okna...

Na łące leży samotne sarnie źrebiątko... Przez ostatnie dwa tygodnie nie widziałam sarniej rodziny... Przypuszczałam, że podobnie jak w ubiegłym roku przeniosły się w wysokie trzciny...  Niechcący kilka dni temu, podsłuchałam jakieś plotki, gdy jedna pani do drugiej mówiła, że  ktoś strzelał do saren... Nie uwierzyłam... Polowania można urządzać w lesie... Czy ktoś jest aż tak głupi by  strzelać do bezbronnych saren, którym udało się przeżyć w niewielkim lasku lub w trzcinach? Dla mięsa, dla sportu? Kłusownictwo? Trochę trudno mi w to uwierzyć by ludzie byli tak okrutni... Teraz ten brak saren troszeczkę  mnie to niepokoi...Jednak wierzę, że się zjawią moje ukochane zwierzęta...

Zapada zmrok,  zapalam pachnące świece...  Dom lśni  blaskiem i przepełnia się ich zapachem... Robi się bardzo przytulnie a na dodatek pachnie cynamonem, wanilią, pomarańczą... Podchodzę do okna i patrzę na zachodzące słońce...  Niebo przybrało  kolor zachwycającego różu, przechodzącego w pomarańcz aż do czerwieni...  Niesamowite, będzie zmiana pogody... Jestem pewna, że jednak  będzie  kilka dni złotej, polskiej jesieni...