Jesienne chwile zadumy

Dzień jesienny tak cicho

Jak liść zżółkły opada:

Złoto ma z października

Smutek ma z listopada.

I w ten smutek złotawy,

I w ten płomyk zamglony

Przybrały się Zaduszki

Jak w przejrzyste welony.

Płoną świeczek szeregi,

Płoną świeczek tysiące,

Powiewają płomyki

Zamyślone i drżące.

Więc płomykiem jak dłonią,

Dłonią ciepłą i jasną,

Pozdrawiamy tych wszystkich

Których życie już zgasło.

(Hanna Łochocka)

Jesień to czas ciszy, spokoju,  zadumy i refleksji... To czas kiedy przyroda przygotowuje się powoli do zimowego snu i czaruje nas feerią ciepłych barw... Nie lubię szarugi jesiennej, pochmurnych dni, zimna i dlatego z podziwem patrzę na obecną, różnokolorową jesień... Niesamowite, ile jest w niej piękna, ciepła i barw... Złocą się, rudzieją, czerwienią lasy, parki, ogrody... Szlaki, ścieżki, leśne dukty zapraszają do spacerów i wędrówek... Korzystając z pięknej pogody i wczorajszej, wolnej soboty wybraliśmy się na przejażdżkę rowerową po lesie...

Obecne jesienne dni są pełne zachwytu, radości ale  są  też pełne zadumy i smutku... Są czasem zastanawiania się nad mijającym życiem, pamięci o tych co odeszli, żyli z nami i obok nas... 

Dzisiaj Święto Wszystkich Świętych a jutro Dzień Zaduszny... Wczoraj byliśmy na grobach Rodziców i Dziadków... I dzisiaj odwiedzimy naszych Bliskich, zostawimy żywe kwiaty,  zapalimy świece, i pomodlimy się za Ich dusze...  Jak co roku przywołamy wspomnienia, ukryte gdzieś głęboko w sercu... Tęsknota boli i to bardzo mocno... Nie wstydzimy się, że bardzo za Nimi tęsknimy... Tak to już jest... Życie ma swój początek i swój koniec... Pamięć o naszych Bliskich, to dowód  miłości i cudownych wspomnień...

Już Zaduszki... drzewa niczym płaczki żałobne

ubierają się w brązy, szarości i czerwienie.

Wspomnienia o tych, co odeszli,

smutek i zaduma nad przemijaniem drzemią we mnie...

Serce wypełnia bolesna tęsknota...

Na cmentarnych alejkach rzeką  krzyży otoczonych

wilgotnieją mi oczy... może to deszcz,

a może łza, co lśni w poświacie zniczy ku pamięci zapalonych...

(Barbara Leszczyńska)

To smutne, że są stare zapomniane, nieużywane cmentarze... Są również zapomniane i zaniedbane groby... Przecież tam leżą pradziadkowie, dziadkowie, rodzice... To jest przygnębiające, że wielu ludzi odchodzi w niepamięć... Tak nie powinno być... Idąc na cmentarz zabierzmy dodatkową świecę... Zapalmy ją na zapomnianym grobie... Tym samym spłacimy dług pamięci wobec wszystkich naszych zmarłych...