Jabłka, najpiękniejszy dar jesieni

                                  

                         

Jabłka na drzewach tańczą.

szum wznosi się i odchodzi.

Słońce nagle przygrzeje,

Wiatr się zerwie - odchodzi.

Uśmiecham się. W uśmiechu

Jest cała prawda smutku.

Ale nikt, nikt nie widzi,

Jak płaczę po cichutku.

I tylko potępienie,

Na wielkich łąkach konie,

Też troskę mają w oczach

i liżą moje dłonie.

Przestrzenie, o przestrzenie!

Jesieni niepojęta -

Owoce i obłoki,

Samotność i zwierzęta. 

(Jerzy Liebert)

W  ostatnim  czasie  wiele  postów  poświęciłam  wielobarwnej  jesieni... Domyślam  się,  że  zapytacie  dlaczego  tak  dużo?  Muszę  się  przyznać,  że  ją... polubiłam.  W  tym  roku  była,  ciepła,  słoneczna,  magiczna  i  pełna  barw...  Wpadłam w wir robienia jesiennych zdjęć... Dopiero  teraz  dostrzegam  piękno  jesiennego  świata... A  skoro  jesień  to  i  jabłka,  które  jeszcze  wiszą  na drzewach... I  chociaż  od  tygodnia;

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

to trochę polubiłam mrok i deszcz za oknem... Oczywiście. Pamiętacie,  moje  marudzenie z powodu deszczowej pogody... Teraz  to nawet się cieszę z takiej aury... Mamy więcej czasu dla siebie, rozmawiamy, cichutko gra muzyka, snujemy wycieczkowe marzenia, leniuchujemy...

Najpiękniejszy ze wszystkich darów          

Każdego poranka bogaty i wszechpotężny król Bengodi odbierał hołdy swoich poddanych.  W swoim życiu zdobył już wszystko to, co można było zdobyć i zaczął się trochę nudzić.

Pośród różnych poddanych zjawiających się codziennie na dworze, każdego dnia pojawiał się również punktualnie pewien cichy żebrak. Przynosił on królowi jabłko, a potem oddalał się równie cicho jak wchodził.

Król, który przyzwyczajony był do otrzymywania wspaniałych darów, przyjmował dar z odrobiną ironii i pobłażania, a gdy tylko żebrak się odwracał, drwił sobie z niego, a wraz z nim cały dwór. Jednak żebrak tym się nie zrażał.

Powracał każdego dnia, by przekazać królewskim dłoniom kolejny dar.  Król przyjmował go rutynowo i odkładał jabłko natychmiast do przygotowanego na tę okazję koszyka znajdującego się blisko tronu. Były w nim wszystkie jabłka cierpliwie i pokornie przekazywane przez żebraka. Kosz był już prawie całkiem pełen.

Pewnego dnia ulubiona królewska małpa wzięła jedno jabłko i ugryzła je, po czym plując nim, rzuciła pod nogi króla. Monarcha oniemiał z wrażenia, gdy dostrzegł wewnątrz jabłka migocącą perłę.

Rozkazał natychmiast, aby otworzono wszystkie owoce z koszyka. W każdym z nich, znajdowała się taka sama perła.

Zdumiony król kazał przywołać do siebie żebraka i zaczął go przepytywać.

" Przynosiłem ci te dary, panie - odpowiedział człowiek - abyś mógł zrozumieć, że życie obdarza cię każdego dnia niezwykłym prezentem, którego ty nawet nie dostrzegasz i wyrzucasz do kosza.

Wszystko dlatego, że jesteś otoczony nadmierną ilością bogactw.

Najpiękniejszym ze wszystkich darów jest każdy rozpoczynający się dzień" 

( Bruno Ferrero)

Dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Życzę miłego, szczęśliwego tygodnia...

Pozdrawiam wszystkich serdecznie...