Porto Alabe mała nadmorska wioska na wybrzeżu Sardynii

 

W państwie rządzonym dobrze - wstyd być biednym;

w państwie rządzonym źle - jest hańbą być bogatym.

(Konfucjusz)

Za oknem od kilku dni szaro, pochmurno i deszczowo, więc trudno o optymistyczny nastrój... Wracam do wspomnień z Sardynii, żeby sobie  poprawić humor... 

Tamtego dnia od samego rana panował ogromny upał, powietrze było wilgotne, było niemiłosiernie parno i duszno... Odniosłam wrażenie, że burza wisi w powietrzu... Mimo to, udaliśmy się do Porto Alabe, małej nadmorskiej wioski na zachodnim wybrzeżu Sardynii...  Położona była  zaledwie 10 km na południe od naszego hotelu w Bosie... Chcieliśmy  zrelaksować się  na tutejszej plaży i zażywać kąpieli morskich...  Nazwa Porto Alabe oznacza mewę w języku katalońskim... Dlaczego w tym języku?

Przytoczę trochę historii... Katalończycy osiedlili się na wyspie po jej aneksji przez Koronę Aragonii w 1323 roku... Epoka aragońska i hiszpańska na wyspie trwała od 1323 - 1718 roku... Konsekwencje katalanizacji były i są odczuwalne m.in. w języku, architekturze, malarstwie, sądownictwie, literaturze... Nawet lokalne zwyczaje kulinarne mieszają się z wpływami katalońskimi...

Wioska nie posiadała zabytków, ale  zachwyciła mnie kwiatami... Przypuszczam, że już wiecie jaka na tym punkcie jestem zakręcona... Rośliny kwitnące praktycznie widzi się tu wszędzie... Dzięki nim Porto Alabe jest niezwykle kolorowe, pachnące, no i przede wszystkim zadbane... W środku wioski stoi biały kościół poświęcony Matce Bożej z Bonarii (Chiesa di Nostra Signora di Bonaria), który od razu swoją architekturą przykuł moją uwagę... 

Z Madonną z Bonarii związana jest pewna legenda... W 1370 roku statek płynący z Hiszpanii do Włoch został porwany przez potężną burzę, która zagrażała żeglarzom i pasażerom... Kapitan w ostatniej próbie ratowania załogi, rozkazał marynarzom wrzucić do morza ładunek statku... Wśród ładunku była również ogromna skrzynia, którą wrzucono do wody na samym końcu... Skrzynia nie utonęła i burza nagle ucichła... Fale niosły ją w kierunku lądu, aż usiadła na mieliźnie u podnóża wzgórza Bonaria... Wiele osób przybyło aby zobaczyć co jest w środku... Próbowano ją otworzyć, ale nikomu się to nie udało... Nie mogli jej również podnieść ponieważ była bardzo ciężka... Ktoś wpadł na pomysł aby zawołać Mercedarianów, zakonników mieszkających w opactwie na wzgórzu... Bracia przybyli w pośpiechu,  bez trudu podnieśli skrzynię i wnieśli ją do swojego kościoła... Otworzyli ją w milczeniu i pobożności... W środku znajdowała się cudowna figura Madonny z Dzieciątkiem Jezus... W prawej ręce trzymała zapaloną świecę... Od tamtej zakon opiekuje się figurą - Matki Bożej Dobrych Wiatrów...

Spacerowałam spokojnymi, wiejskimi uliczkami... Bujne krzewy czerwonego kuflika, ogromne oleandry o kwiatach białych, a także te w odcieniach różu i czerwieni, bugenwille, hibiskusy, lantany, strelicje, lilie Inków czyli alstromerie  przyciągały moja uwagę... Egzotycznych wrażeń dostarczał też widok  ogromnych palm, których tutaj nie brakowało... 

Na plażę prowadziła ukwiecona alejka, zakończona schodami... Spojrzałam w prawo, w lewo i oceniłam jej długość na około 2 km i kończyła się na niedużym klifie Sa Pelcia na południu...  Zauważyłam, że w niektórych miejscach była szersza od naszej plaży w Bosie... Była otoczona klifami, skalistymi zatoczkami i posiadała urokliwą scenerię... Okalały ją wulkaniczne wzgórza z tarasami łagodnie opadającymi do wybrzeża... Pas piasku o dosyć grubym ziarnie i barwie między złocistożółtą a bursztynową był poprzecinany połaciami lawy i postrzępionymi skałami bazaltowymi... Uważam, że  było idealne miejsce  na plażowanie  z doskonałymi warunkami do kąpieli, szczególnie dla rodzin z dziećmi...

Zdjęłam sandałki aby zejść na plażę... Piasek parzył stopy niemiłosiernie, tak jakbym stała na rozżarzonych węglach... Nie byłam w stanie przebiec do wody tych kilku metrów... Szybko na stopy nałożyłam sandałki... 

Niebo niespiesznie przybierało niebieską barwę, powoli i nieśmiało pojawiało się słońce... Zanikły symptomy burzy... Woda w morzu była czysta i cieplutka około 26°C, a dno morskie łagodnie opadało... Zasolenie morza wynosi około 38 promili...

Jeszcze tylko krótki spacer wśród zielonej karłowatej makii śródziemnomorskiej, na pobliskie wzgórze... W niewielkiej odległości od plaży, na małym czerwonawym cyplu stoi wieża strażnicza  (Torre Columbargia)... Została zbudowana na planie koła, z lokalnych materiałów, takich jak bazalt i piaskowiec wapienny, około 1580 roku i przeznaczona była do obserwacji wroga... Jest jedyną cylindryczną  wieżą na tutejszym terenie... 

Wieże obronne zostały w dużej mierze zbudowane za panowania hiszpańskiego króla Filipa II by chronić wybrzeże Sardynii przed najazdami barbarzyńców... Były strategicznie rozmieszczane w miejscach, które gwarantowały lepszy widok na wybrzeże i musiały być w stanie komunikować się z dwiema sąsiednimi wieżami...

Byliśmy trochę głodni... Zaszliśmy do Alabe Bar... Skoro wypoczywaliśmy nad morzem, to należało raczyć się lokalnymi gatunkami ryb, czyli takimi, które występują w Morzu Śródziemnym... Prawdopodobnie podano nam grillowaną belonę, a może murenę?  ryba w smaku była bardzo delikatna, z niską zawartością tłuszczu... Podano ją z chlebkiem Pane carasau, rukolą i cytryną... Posileni wróciliśmy do hotelu w Bosie...

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...