Sant Archittu, malownicza wioska na sardyńskim wybrzeżu

 

Kiedy szczęście stoi przed nami, wydaje się takie wielkie,

że sięga stropu nieba.

Ażeby przejść przez nasz próg, robi się tak małe,

że często już go  nie dostrzegamy.

(Carmen Sylva)

Sardynia to jedno z piękniejszych miejsc, które było nam dane zobaczyć... Poruszaliśmy się jedynie po zachodnim wybrzeżu, to jednak chwile tam spędzone zapadną na długo w naszej pamięci... To najmniej znana turystom część tej magicznej wyspy... Wybrzeże jest postrzępione, skaliste,  pełne dzikiej przyrody, zapierających dech w piersiach krajobrazów,  tajemniczych nuraghe, malowniczych zatoczek, w których przycupnęły urokliwe osady, wioski i miasteczka...

Sant Archittu jest właśnie taką  malowniczą wioską położoną na  środkowo-zachodnim wybrzeżu Sardynii... W starożytności znajdował się tutaj port miasta Cornus, który prawdopodobnie został założony przez starożytne populacje nuragijskie, ponieważ na tym obszarze znajdowało się jedno z największych skupisk nuragów na całej wyspie...

Ślady historii można odnaleźć na stanowisku archeologicznym, które znajduje się niedaleko, na płaskowyżu Campu'e  Corra...  Miasto i port zostały założone przez Kartagińczyków pod koniec VI w p.n.e.... Starożytne miasto Cornus słynie również z tego, że było bastionem sardyńsko-punickiego  oporu wobec rzymskiego okupanta... 

Wraz ze zniknięciem starożytnego miasta, obszar ten przez wiele wieków był niezamieszkały... Później zaczęły powstawać domy pasterskie... Rozkwit wioski rozpoczął się w latach siedemdziesiątych XX wieku...

Sant Archittu od pierwszej chwili skradło moje serce... Niewielka, klimatyczna nadmorska wioska, w której panował spokój i harmonia... Spacerowałam ukwieconymi alejkami i podziwiałam ciekawą architekturę, która przypominała styl Gaudiego... W tych domkach widziałam płynne, faliste linie, nieregularne rzuty, bogate efekty kolorystyczne... 

Znany angielski pisarz David Herbert Lawrence w swojej książce Morze i Sardynia (Sea and Sardinia) z 1921 roku, twierdził, że jest to kraina nie przypominająca żadnej innej...  Miał słuszną rację... Ta wyspa  i każda miejscowość ma w sobie coś niepowtarzalnego, co czyni  to miejsce wyjątkowe i niezapomniane...

Skierowałam swoje kroki w stronę cypla gdzie stała majestatyczna wieża w kształcie stożka zbudowana z dużych kamieni... Te ciekawe budowle zdobią krajobraz Sardynii... Piramidy egipskie i nuraghi to moja fascynacja... Powstawały w drugim tysiącleciu p.n.e. od 1800 do 1100 r p.n.e.  Na wyspie znajdowało się ponad 15000 tajemniczych stożków, które są dowodem tej wyjątkowej, starożytnej cywilizacji... Obecnie jest ich około ośmiu tysięcy...

Tutejsze wybrzeże to taki dziki obszar, w którym można spotkać Matkę Naturę w jej najczystszym stanie i miałam wrażenie, że nic się tu nie zmieniło od lat... Uwagę przyciągała zieleń palm karłowatych (chamaerops humillis), które  kontrastowały z wypalonymi trawami, które miały kolor starego złota...   W pewnym momencie zaczął padać deszcz i byłam zmuszona wracać so samochodu...

Deszcz ustał jak za dotknięciem magicznej różdżki, gdy tylko  zbliżyłam się do pierwszych domów Sant Archittu... Opadłe krople deszczu błyskawicznie wyparowały... Zatrzymywałam się przy domach otoczonych niezwykłą, pachnącą przyrodą... Na zewnątrz  znajdowały się duże werandy i duże  ogrody, ukwiecone śródziemnomorską roślinnością, miejsca do opalania i baseny... 

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że wioska jest wymarła...  Dookoła panowała cisza... Nie słyszałam gwaru, pisku dzieci,  szczekania psów,  śpiewu ptaków... Nie widziałam żadnego samochodu (jedynym był nasz), nie spotkałam żadnego człowieka... Odniosłam wrażenie, że jestem tutaj intruzem i zakłócam ciszę i spokój tego miejsca... I chociaż byłam oczarowana Sant Archittu, postanowiłam jak najszybciej go  opuścić... 

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...