Vathia, kamienne wieże

wspomnienia są dobre na jesień

na chandrę, frustrację, i cień

to piękne milionem uniesień

wspominać przebrzmiały już dzień

gdy wieczór się czai za oknem

na czarno maluje nam świat

wspomnienia do siebie przyciągnij

noc magia obejmie czar lat

gdy  w smutnym pogrążysz się dniu

gdy stosy ułożysz zmartwienia

oddalisz się smutkiem od snu

ocalą cię Twoje wspomnienia

pozostaw na jesień wspomnienia,

na słotę, zawieję, i deszcz

to piękne milionem uniesień

wspominać przebrzmiały już dzień

(Krystyna Walas Bugajczyk)

Wracam wspomnieniami do dnia w którym  odwiedziłam  Mani  "środkowy palec" Peloponezu... Jest najdalej wysuniętym na południe półwyspem Grecji... Kiedy  tu dotarłam od pierwszego momentu zaskoczył mnie  krajobraz...  Nigdzie takiego nie oglądałam... Był zdziczały, ale i budzący poniekąd  lekką  grozę... Tak to wtedy odbierałam... 

Za sprawą piasku z Sahary brakowało kolorów... Tego dnia  pył piaskowy prawie zakrył  słońce... Niebo i morze wydawało się szare... Mimo to, moje  przeżycie są niezapomniane... Wspominam strome, niedostępne góry...  Szarawe skały, porośnięte kępkami zielonych krzaczków... Nie widziałam nigdzie pól uprawnych... Ta ziemia pozwalała rosnąć jedynie ogromnym opuncjom, figowcom i karłowatym drzewkom oliwnym...

Surowe oblicze przyrody niesamowicie współgrało z charakterystyczną zabudową półwyspu... Widoczne z daleka skaliste wzgórza naszpikowane były wysokimi, kamiennymi  wieżami...  Niektóre stały pojedynczo i odniosłam wrażenie, że samotnie pełnią straż nad tym jałowym, dzikim regionem...  Inne były w grupach, kolejne popadły w ruinę ale były i  takie, które przypominały fortece... 

Wybrałam  miejsce, które zachwyca majową porą ze względu na obfitość dzikich kwiatów, które obrastają okoliczne wzgórza... Mimo kwitnących kwiatów cała sceneria tego obszaru jest magiczna, a krajobraz kojarzy się z przeszłością... Tym miejscem była niewielka wieś Vathia, prawdziwy relikt minionej epoki i wyglądający jak terytorium duchów...  Ta niewielka miejscowość była niemalże całkowicie opuszczona... Tu czas zatrzymał się kilka wieków temu...

Półwysep Mani i wioska Vathia zachwyciła mnie błogim spokojem... Miałam odczucie, że jest to zapomniana kraina...  Czas ominął półwysep, dlatego zachowały się liczne zabytki... Wśród nich króluje 800 kamiennych wież,  które zachwycają dziwacznymi rozmiarami i kształtami... Co ciekawe, służyły jako wieże obronne a także  mieszkalne...  Dlaczego obronne?  Od XV do końca XIX wieku rządzili tutaj wodzowie klanów, które w tamtych czasach nieustannie prowadziły między sobą krwawe  walki o skrawki uprawnych pól, skrawek lądu oraz władzę... Wojna,  trwająca  niekiedy przez wiele lat, kończyła się z chwilą  zabicia ostatniego   mężczyzny z domu przeciwnika  lub w momencie poddania się całego klanu... Kobiety nie brały udziału w wojnach, przecież ktoś musiał zajmować się domostwami i poletkami...

Nie uwierzyłam własnym oczom w to co widzę, i przetarłam je ręką  ... Na tych kamienistych wzgórzach rosły łany cudownych złocieni,  drapacza lekarskiego, czerwone i żółte maki... Wzgórza obfitowały w aromatyczne zioła takie jak:  tymianek, rozmaryn, szałwia, lawenda,  oregano... Powietrze przepełnia ich nieziemski zapach..  Muszę przyznać, że takie widoki i zapachy  były  dla mnie sporą niespodzianką... Wśród ruin  rozkwitały białe i różowe oleandry... Spacerując pośród kamiennych wież, dostrzegłam samotny krzew róży, który wzbudza mój podziw... Zerwałam jeden kwiat by w napotkanej kapliczce położyć go pod niewielkim krzyżykiem ...

Manijczycy są dumni ze swojej przeszłości, dlatego nawet nowe budynki wyglądem przypominają stare budynki... Waleczność mieszkańców i militarna architektura sprawiły, że Mani nigdy nie dostała się pod obce panowania... Historia półwyspu i tego miejsca zaczyna się w XV wieku kiedy zaczęli przybywać tutaj tłumnie uchodźcy z okupowanych przez Turków terenów ówczesnej Grecji...  Jak głosi miejscowe powiedzenie, podobno potrzeba trzech dni, żeby zwiedzić półwysep Mani, trzech miesięcy, żeby się po nim powłóczyć, i aż trzech żyć, żeby zrozumieć jego duszę... Jedno życie będzie zużyte na odkrywanie morza, drugie na pobyt w górach, a trzecie na poznanie ludzi...

Okupacja turecka  trwała w Grecji  przez blisko 400 lat... Od 1821 - 1830 roku trwają walki z okupantem... W 1830 roku konferencja  londyńska przyznaje krajowi pełną niepodległość... Powoli następuje stabilizacja w kraju...  W 1870 roku na półwysep wkracza armia i zakazuje wendety... 

Mam wrażenie, że mieszkańcy nie umieją żyć bez walki i zabijania... Opuszczają swoje domostwa i przenoszą się do większych miast  lub wyjeżdżają za granicę... Wieś  została  porzucona   pod  koniec  XIX  wieku, pustoszeje i  powoli  zaczęła  popadać  w ruinę... Na szczęście w 1990 roku  Grecka Izba Turystyczna zaczęła kamiennym wieżom przywracać nowe życie... W odbudowanych domach powstają niewielkie hoteliki i kwatery dla turystów... Kamienne wieże przechodzą również w ręce spadkobierców. ponieważ zaczynają być  świadomi  jaki  skarb  posiadają  w  czasach  ciągle  rozwijającej  się  turystyki...

Żegnam się z  niezwykle pięknym, najbardziej odludnym,  najdzikszym i tajemniczym półwyspem Mani, gdzie  zobaczyłam niezwykłe wieże, budowane przez bogate klany, które prowadziły krwawą wendetę między rodzinami...

Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

Serdecznie wszystkich pozdrawiam...