Spacer wśród wapiennych skał...

                             

Natura wszystkim nam daje możliwość szczęścia, 

pod warunkiem, że umiemy je dobrze użyć...

Dookoła widać zbliżające się lato... Jest ciepło, zielono, kolorowo... Jak pewnie już wiecie, mnie ciągle gdzieś "nosi"... Dzisiaj postanowiłam poznawać kolejną, słynną Dolinkę Podkrakowską... Bardzo je lubię... Urzekają pięknem łagodnych wzniesień, soczystą zielenią i stromo wznoszącymi się skałkami wapiennymi...

Tym razem wybór padł na Dolinę Kobylańską... Ze względu na brak oznakowań, trudno z dotarciem do tego miejsca...  W końcu dojechałam do wsi Kobylany...  Na jej północnym krańcu wśród zabudowań prowadzi najpierw ścieżka z  płyt betonowych, ułożonych wzdłuż koryta potoku Kobylanka, które wypływa w dolince... Mijam piękne domy, wille, i drewniane rarytasy, mam na myśli drewniane stare bardzo klimatyczne chaty... Drewniane chaty są pełne uroku bardzo często ich ozdobą są niewielkie ganeczki i ukwiecone ogródki... Na środku drogi leży zadbany, prześliczny piesek a, że jestem z gatunku "psiar" nie mogłam przejść obok niego obojętnie...  On nie zwraca uwagi na mijające go osoby...

Dolina Kobylańska to malownicze  krajobrazowo miejsce... Otacza mnie mnóstwo soczystej zieleni, świergot ptaków, szum potoku, który płynie przez środek doliny i cudowny zapach kwitnących lip i czarnego bzu... Tu i ówdzie pojawiają się urwiste, strome, wapienne skały... Można zauważyć  typowo górskie formacje skalne, bloki, granie, mury skalne, ściany... Na początku doliny jest rozległy, odkryty wąwóz... Podziwiam malownicze, wapienne skały wysokie na 30 - 50 m. Zauważam, że to miejsce upodobali sobie speleolodzy i wspinacze... Na mapie czytam nazwy poszczególnych turni...  Jest Turnia Żabi Koń, Zjazdowa, Bodzio, Okręt, Mnich, Wronia Baszta...

Na dnie doliny zauważam drewniane schody... Zastanawiam się dokąd one prowadzą? może do jakiejś groty? Zwyciężą ciekawość... Szybko je pokonuję i dochodzę do wnęki skalnej... Miłe zaskoczenie bowiem przed oczami mam  ołtarzyk Matki Bożej... Jest mała tabliczka informująca... Został ustawiony na pamiątkę objawienia  Najświętszej Marii Panny w 1914 roku...  Po obu stronach stromych schodów rosną krzewuszki, bodziszki...

Z wysoka patrzę na rozległą kotlinę... Na jej dnie piknikują, grillują i swoje obozowiska mają liczni wspinacze skałkowi... Czas iść dalej... Niektóre zbocza porośnięte są  krzakami dzikich róż,  orzechami włoskimi i klonami... A kiedy zobaczyłam ich charakterystyczne, skrzydlate nasiona, przypomniały mi się lata dzieciństwa jak te skrzydełka zakładaliśmy na nos i biegaliśmy z takim "noskami"... Cały czas towarzyszy szumiący potok... Zachwycam się malowniczą, momentami bajkową scenerią doliny...  Jej długość to 4 km... Po przebyciu tego odcinka mogę powiedzieć, że jest to jedna z najpiękniejszych Dolin Podkrakowskich...  Był to cudownie spędzony dzień...