Najpiękniejsza z wysp...

                        

    Gesty dobroci są jak letnie kwiaty

     wsunięte między kartki książki:

     uczucia z nimi związane

     ożywają nawet po latach....
     

    ( Pam Brown)

Pogoda w ostatnim czasie jest iście angielska...  Od dwóch tygodni jest zimno,  pochmurno i deszczowo... Muszę się przyznać, że gdy patrzę na ten szaro-bury świat  za oknem, to mój nastrój jest taki, jak aura za oknem... Och, marzę już o wakacjach, słońcu i cieple...  A na razie muszą wystarczyć  mi wspomnienia...

Miejsce które poznałam jest dla mnie rajem... Jest dla mnie najpiękniejszym miejscem jakie do tej pory poznałam... Od pierwszego wejrzenia zakochałam się i cały czas marzę aby jeszcze tam wrócić...

Niemal każdy kto odwiedza tę malowniczą wyspę jest nią oczarowany... Jednak warunki życia mieszkańców nie są łatwe ze względu na wszechobecne  skały i prażące słońce... Pobielone domy bardzo często mają wysunięte tarasy, donice z kwitnącą bugenwillą, oliwkami... Co krok zachęcają kawiarenki z ustawionymi stolikami z widokiem na morze albo na miasto...

Kallisti  -  najpiękniejsza,  to  jedno  z  imion  Santorini...  Nazwa  przyjęła  się  w  czasach bizantyjskich i pochodzi od imienia świętej Ireny, Saint Irene... Ta święta jest patronką wyspy...  Inne  nazwy to Santoryn, Stongili, Wyspa Diabelska, Tera / Thera... Stongili, czyli "Okrągła" istniała prawdopodobnie  już przed 1600 r p.n.e. Powstała na skutek licznych erupcji wulkanicznych... W 1550 r p.n.e. nastąpił potężny wybuch, który rozsadził środek wyspy... Wtedy powstała jedna z największych na świecie kalder...  Jest to 10 km urwisko w kształcie półksiężyca... W wyniku wybuchu "Okrągła" zapadła się pod wodę... Santorini jest przepiękną wyspą, a jej historia czyni ją jeszcze bardziej magiczną... Jest to najsłynniejsza wyspa archipelagu Cyklad...  Cały czas fascynuje tajemniczą przeszłością...

Rejs z Krety na Santorini trwał około 5 godzin... Upłynął w bardzo miłej atmosferze... Na granatowej tafli morza już z daleka widać zarysy kaldery... Z każdą minutą widok zaskakiwał i robił coraz większe wrażenie... W końcu prom wpłynął do zatopionej kaldery... Miałam wrażenie, że ląd unosi się... Jego czarne, ponure,  pionowe krawędzie strzelają dziesiątki metrów  w górę... Na pionowych skałach, widać "wdrapujące" się autokary... W krajobrazie dominują klify, które mienią się warstwami pumeksu w odcieniach czerni, brązu, szarości a nawet brudnej czerwieni... Widok dziwy ale bardzo ciekawy...

Śnieżnobiałe linie domów są prawie przyklejone do pionowych 100 metrowych skał... Ten widok oszałamia... W porcie czekają autokary, które wywożą  nas na górny parking... Jedzie się krętą, stromą, wąską drogą... Przyznaję, że ta jazda wywołuje dreszczyk emocji i lekkie drżenie kolan... Mimo, że nie ma tutaj z cudownym białym piaskiem, nie rosną palmy ani drzewa owocowe i jest tylko zastygła lawa wulkaniczna, to oczy cały czas są zachwycone panującym tutaj pięknem...

Cały czas towarzyszy mi uczucie, że pastelowe, białe domy są przylepione do klifu i lada moment runą w przepaść...  Wąskie, kręte pełne malowniczości uliczki i liczne zaułki chowają sklepiki z rękodziełem, pamiątkami... I ten kontrast bieli, nieba i Morza Egejskiego jest niesamowity... Cudowne widoki na każdym kroku zapierają dech w piersiach...

 Z parkingu idziemy na spotkanie z nieopisanym pięknem i...historią. Tutaj wszystko zachwyca... Kościółki zwieńczone niebieskimi kopułami, wiatraki, romantyczne zatoczki... Białe domy uzupełniają malowniczość krajobrazu... Santorini zachwyca...

Nie jestem zdziwiona, że wyspę  uznaje się za ósmy cud świata...

Wszędzie jest mnóstwo kwiatów posadzonych w ogromnych, glinianych donicach... Co krok kaskady czerwonej, malinowej bugenwilli... Wąskie uliczki prowadzą na tarasy na których zbudowane są domy, kościółki... Wszędzie są schodki... Jest ich tutaj tysiące... Zachwyciła mnie tutejsza architektura... Kościółki i domy  zbudowane  są jeden obok drugiego...

Mam wrażenie, że przytulają się do siebie... I w tak wielu miejscach króluje niebieski kolor... Niebieskie są dachy, rolety, drzwi, okna... Ten kolor  świetnie kontrastuje z bielą...T e widoki są niczym z  pocztówek... A wszystko skąpane w prażącym słońcu...  W słońcu, które tak bardzo kocham...

I przyszedł czas by pożegnać to majestatyczne i oszałamiające zjawisko jakim jest Santorini... Żałuję, że nie mogłam zobaczyć jednego z  najpiękniejszych zachodów słońca... Mam nadzieję, że kiedyś  spełni się moje marzenie... 

     Bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarze...

     Życzę słonecznych, ciepłych dni...

     Pozostawiam serdeczne pozdrowienia...