Cerkiew bojkowska z sanockiego skansenu...

  

   

     Gdy wchodzę do cerkwi, świat inny się staje,

     Mijają kłopoty i wszelkie strapienia.

     Świątynia jest zatem na ziemi mym rajem,

     Modlitwa zaś chwilą zadumy, skupienia...

     Niech cerkiew mi będzie wciąż silną opoką,

     Mym domem kochanym, gdzie przyjdę z radością,

     I Stwórcę wszechświata, co w niebo wysoko,

     Poproszę by pomógł żyć Jego miłością.       

      

     Autor: SKAUT

Wielokrotnie deklarowałam się, że uwielbiam polską architekturę drewnianą... Zawsze z podziwem patrzę na małe drewniane wiejskie kościółki i cerkwie... Dla mnie to prawdziwe perełki powstałe z drewna... Kunszt dawnych budowniczych... Są tym cenniejsze, że przetrwały wieki... Każdy z tych wspaniałych zabytków staram się zwiedzać i poznawać oddzielnie...

W piękną, wrześniową sobotę pojechaliśmy do Skansenu w Sanoku. To był od dawna planowany wyjazd. Oj, dużo się nasłuchałam opowiadań o tym  jednym z najpiękniejszych i największych muzeów na wolnym powietrzu. I to jest wszystko prawda. Położony w pięknym, malowniczym terenie,  na olbrzymiej powierzchni około 40 ha. Wewnątrz skansenu możemy zobaczyć jak żyli dawniej; Bojkowie, Łemkowie, Dolinianie i Pogórzanie. Kiedy przekroczyłam bramę skansenu, znalazłam się w innym świecie. W świecie nie tylko jeszcze letniego  piękna ale niepowtarzalności, malowniczości i tajemniczości...Nietrudno zgadnąć, że przywiodły mnie tutaj dwie cerkwie bojkowskie, jedna łemkowska i kościółek katolicki...

Nie sądziłam, że  na  zalesionym wzgórzu, stoi ukryta wśród drzew, wolnostojąca dzwonnica i troszkę dalej unikatowa cerkiew bojkowska. Będąc u podnóża wzgórza, słyszałam głośne stukania... Byłam zaskoczona, że przewodnik prowadzi nas do cerkiewki w której prowadzony jest poważny remont. Zapytałam czy będziemy mogli zobaczyć  cudo XVIII -wieczne... Przewodnik był zdziwiony i zaskoczony moim pytaniem. Ten głośny stukot? To spadające na cerkiew żołędzie  czynią ten raban. Po chwili zobaczyłam fragment starej dzwonnicy. Pochodzi ze wsi Sierakośce w powiecie przemyskim. Jest naprawdę piękna. Ma konstrukcję słupową. Jej ściany nachylone są ku sobie. A ściany? są szalowane. W wielu miejscach zastosowano gont...Jest nim pokryty czterospadowy dach dzwonnicy. Daszek dwuspadowy nad wejściem do wnętrza. I u dołu dzwonnicy również jest gontowy fartuszek...

Podziwiałam dzwonnicę... Odwracając się, zobaczyłam obiekt mojego kolejnego zainteresowania... Prawdę mówiąc zaskoczyła mnie jej budowa... Nie potrafiłam oderwać od niej oczu... Nie mogłam zbytnio przedłużać cennego czasu Pana przewodnika... Po skansenie oprowadzał tylko mnie i Eryka.... Cerkiew zbudowana była na kamiennej podmurówce... Jej układ jest trójdzielny na planie podłużnym... Pojawiają się podcienia tzw soboty, które tutaj są dwukondygnacyjne... Są na froncie i z boku budowli... Cerkiew nie ma masywnej, wydatniej wieży jak w innych świątyniach... Każda z trzech brył jest nakryta oddzielnym, łamanym dachem namiotowym, zakończonym przysadzistą, niską wieżą... Cerkiew  orientowana, czyli prezbiterium skierowana jest na wschód... Wszystkie dachy, kryte gontem... Cerkiew składa się z przedsionka ( babińca), nawy i części ołtarzowej ( prezbiterium)...

A we wnętrzu cerkwi, głównym  elementem wyposażenia jest bogaty ikonostas... U jego dołu znajdują się carskie i diakońskie wrota oraz liczne ikony... U góry ikonostasu znajdują się ikony ukazujące życie Jezusa... Na dole, ikony namieste - Madonna z Dzieciątkiem, Chrystus Nauczający, święty Mikołaj...  Ikonostas datowany jest na XVIII wiek... Zdobiony jest ornamentyką rokokową... 

Na ścianach możemy podziwiać bardzo ciekawą polichromię z 1735 roku...

Cerkiew z Grąziowej, była świątynią greckokatolicką pw. Narodzenia N.M.P. Ufundował ją Hryhoryj Kołosterskyj, za  "odpuszczenie grzechów swoich i żony"... To co oglądałam w  skansenie sanockim jest najstarszą formą budownictwa cerkiewnego, która zachowała się przede wszystkim u Bojków z Karpat...

I przyszedł czas, że musiałam pożegnać cudowną cerkiewkę... Powiem szczerze... Moim wielkim marzeniem jest zobaczenie tego miejsca w innych porach roku... Wyobrażam sobie jak pięknie musi wyglądać wiosną, kiedy wzgórza pokryte są świeżą, młodą zielenią... Jesienią, gdy stoki skąpane są w złocie, brązach i  żółciach drzew... A w zimowej szacie wyglądają jak wyrwane z jakiejś baśni... Nic prostszego tylko jechać... Hmm, to nie jest takie proste... Znając nasze realia i ograniczenia drogowe, pokonanie 270 km w jedną stronę to  jest  problem... Mimo trudności na drogach, nie tracę nadziei...

     Witam odwiedzających  mojego bloga...

      Miło mi z poznania nowych obserwatorów...

      Dziękuję za miłe komentarze...

      Przesyłam serdeczne pozdrowienia...

      Życzę  pięknej, słonecznej pogody...