Ulice z wody, gondole i gondolierzy...

                         

Płynę w gondoli po Canale Grande.

Włoch w czerwonej chustce,

Jakby dookoła szyi

Zawiązał węzeł.

Zachód słońca

Wiosłuje śpiewem,

Wiosłem melancholii...     
        

(Roman Brandstaetter)

Ten post jest na przekór dzisiejszej śnieżnej, wietrznej pogodzie... Pocieszenie, ukojenie znalazłam  w zdjęciach ze słonecznej Wenecji... To miasto ma wiele twarzy... Jest pełne radości w blasku słońca, jak podczas zeszłorocznego, sierpniowego dnia... Trzy lata temu było melancholijne, spowite mgłą...

To miasto jest malownicze, wspaniałe, ale nadgryzione zębem czasu...Wenecja od zawsze mnie  urzeka... Co krok zachwyca swym przepychem i tajemniczością...Wenecja onieśmiela każdego, kto zobaczy ją po raz pierwszy... Piękne arystokratyczne pałace, mimo, że niektóre z odpadającym tynkiem zdobią nabrzeża kanałów... Fasady budowli pokazują bogactwo właścicieli... Stare, pełne tajemnic mury i ażurowe balkony odbijają się w migotliwej wodzie... 

Mam wrażenie, że tutaj czas jakby się zatrzymał... Dla mnie spacer po tym mieście to swoista lekcja historii sztuki i architektury... Wenecja, to  nie tylko piękne budowle ale przede wszystkim...kanały. A jest ich tutaj kilkaset... One w większości zastępują ulice... Nad kanałami  przerzucono setki malowniczych, urokliwych mostków... 

Pragnę za Jarosławem Iwaszkiewiczem powtórzyć:

Chodzenie po Wenecji jest zawsze wzdychaniem, wznoszeniem się i opadaniem po niezliczonych mostkach. Ale kiedy się staje nad brzegiem obszaru morskiego, nie wzdycha się wtedy, lecz oddycha pełną piersią. I czy mam to wyznać? Chciałoby się czasami wyzwolić. Domy Wenecji biegną za nimi jak goniące nas kościotrupy - i chciałoby się uciec od śmierci do życia, od miasta do morza. Naprawdę to miasto nie żyje.

Po weneckich kanałach pływają  dziesiątki tramwajów wodnych, setki łodzi, motorówek i gondoli... Gondole, długie i wąskie łodzie, nie zmieniły się od stuleci... Stały się symbolem i popularnym środkiem transportu w Wenecji... Mogłabym godzinami patrzeć na gondolierów... Ich zawód ma bardzo długą tradycję... Podobno od VII wieku...To najczęściej bardzo przystojni  Wenecjanie... To nie najważniejsza ich zaleta... Muszą mieć doskonały refleks  i przede wszystkim niesamowite wyczucie równowagi...

Strój gondoliera ma swoja starą tradycję...  Ubrani są w czarne spodnie i  w koszulę z szerokimi z biało-granatowymi pasami... Na głowie słomkowy kapelusz z barwną wstążką... Lubię patrzeć jak oni łatwo  manewrują, " parkują"  w labiryncie kanałów... Wiosłowanie wymaga od gondoliera nie tylko umiejętności ale także dużej sprawności... Kiedyś gondolami przewożono mieszczan a dzisiaj turystów... Teraz bardzo rzadko na gondoli jest muzyk śpiewający arie albo włoskie piosenki... Można go oczywiście za dodatkowe euro wypożyczyć... I za kolejne euro, gondolier może nam opowiadać o najciekawszych, mijanych obiektach...

Gondola, to łódź o płaskim dnie... Kosztuje tyle co średniej klasy samochód... W przeliczeniu na polską walutę ponad 60 tys. zł... Wykonana jest z ośmiu gatunków drewna... Ma około 10 metrów długości i 1,40 m szerokości... Patrząc na każdą łódź zauważa się, że to prawdziwe mistrzowskie dzieło sztuki pokryte czarnym lakierem... I co jest ciekawostką?  jej prawa połowa jest o 24 cm węższa od lewej...  Dlaczego tak jest? otóż umożliwia operowanie tylko jednym wiosłem, które osadzone jest na prawej burcie... Wiosło musi być dopasowane do wzrostu gondoliera... Gondola nie ma steru, a gondolier cały czas musi balansować, stojąc na rufie łodzi...  Gondolę może sobie kupić każdy, ale gondolierem może zostać tylko Wenecjanin... Tylko mieszkańcy tego miasta mogą otrzymać licencję...

Największy ruch panuje na Canale Grande... Nazywany jest "najpiękniejszą ulicą świata"... To główna arteria miasta o długości 4 kilometrów...  Po tym  kanale płynęłam tramwajem wodnym  do barokowego kościoła Santa Maria della Salute i dzielnicy Rialto ze słynnym mostem... A stąd wąskimi uliczkami, to już kilka kroków do placu św. Marka... A gdy nad laguną robi się ciemno, place, zaułki pustoszeją... Jedynie światło księżyca odbija się w spokojnym lustrze wody pod mostkami...