Pszczyna - Skansen, piękno ukryte w drewnie

    

   

 

 

   

Nikomu nie wolno drżeć przed nieznanym,

gdyż każdy jest w stanie zdobyć to,

                                                   czego pragnie i to, czego mu potrzeba...                                                    

(Paulo Coelho)

Miałam mieszane uczucia, kiedy pierwszy raz wybierałam się do pszczyńskiego skansenu... Jest taki maleńki... Niewiele ma eksponatów... Zastanawiałam się po co tam jechać i tracić czas... Od tamtego czasu wiem, że nie można czegoś lub kogoś osądzać, jeśli tego nie poznamy...

Od tamtej pory Zagroda Ziemi Pszczyńskiej, to stałe miejsce moich odwiedzin... Znajduje się na obrzeżach zamkowego parku...  Zajmuje powierzchnię faktycznie niewielką jak na skansen bo 2 ha, ale zgromadzono tutaj kilkanaście interesujących obiektów architektury drewnianej... Do wnętrza wchodzimy przez wiatę bramną, którą wkomponowano w drewniane ogrodzenie... Nakryta jest dachem namiotowym, krytym gontem...

 Tej niedzieli było gorąco, słońce grzało niemiłosiernie... Skansen rozłożył się wśród uroczysk i starych, liściastych drzew... W ich cieniu, strudzeni mogą odpocząć na wielu ławeczkach...  Z ogródków roztacza się zapach mięty, tymianku, melisy...  Brak było  śpiewu ptaków... Z gorąca, schroniły się w koronach drzew... Wszystkie zabudowania były otwarte... W ich wnętrzach zgromadzono wiele oryginalnych sprzętów...  Można zobaczyć narzędzia rzemieślnicze, rolnicze i oczywiście gospodarstwa domowego... Na uwagę zasługują eleganckie bryczki, sanie, piękne malowane skrzynie, meble oraz wyroby sztuki ludowej...

Ten skansen żyje... Jak w każdej zagrodzie tak i tutaj za specjalnym płotkiem możemy zobaczy  kilka zwierząt... Są kozy, kozły, barany, owce... Mają swoją zagrodę... Co dwie godziny są karmione... W taki upał nie miały zbytniej ochoty na jedzenie... Przyjeżdżając do skansenu , zawsze zaopatrzona jestem w orzechy... Wystarczy zawołać: "Basiu", "Basiu", po chwili, trochę niepewnie zjawiają się urocze stworzonka... To wiewiórki przybywają po swój ulubiony przysmak...  Jestem nimi zauroczona... Uwielbiam patrzeć jak sprytnie porywają orzeszki i  uciekają z nimi na drzewa...

Skanseny przysypane puchowym śniegiem wyglądają uroczo... Dachy słomiane, przykryte śniegowymi czapami, z wiszącymi soplami mogę  podziwiać godzinami... W sobotę lub niedzielę chciałam zobaczyć malowniczy, zimowy skansenowy krajobraz...  Przeziębienie pokrzyżowało moje plany... Mam nadzieję, że zima  nie odejdzie zbyt szybko i zdążę zobaczyć piękno ukryte w drewnie i śniegu...