Spacer ulicami Werony...

                         

Do Werony przyjechaliśmy wcześnie rano... Miałam wrażenie, że miasto jeszcze śpi... Cisza, błogi spokój, błękitne niebo, słońce... Jest tak jak lubię... Zapowiada się świetny dzień... Planujemy, że tutaj spędzimy dwa, cudowne niezapomniane dni... Nic nie wskazuje, że aura pokrzyżuje nasze plany... 

Około 9-tej nie jest już tak sielankowo... Z każdą godziną jest coraz bardziej... gorąco. I z każdą godziną robi się coraz bardziej tłoczno... Podobnie jak ja, ci turyści są ciekawi zabytków i historii romantycznego miasta... To nic nowego... Werona już od dłuższego czasu jest bardzo sławna i podziwiana... A wszystko za sprawą  Romeo i Julii... Miasto stało się  tłem słynnego dramatu  W. Szekspira...

Jestem tutaj po raz pierwszy... Od razu zauważam, że miasto jest wyjątkowe... Ma dużą ilość zabytków godnych zobaczenia... Zatrzymuję się przed Areną na Piazza Bra...  W wielu miejscach piętrzą się ogromne dekoracje... W miesiącu lipcu wystawiano opery Verdie'go: Nabucco, Aidę i Traviatę... W czasie spektakli operowych, widzowie zajmują miejsca jak podczas igrzysk... Mam cichą nadzieję, że i nam uda zobaczyć jeden ze spektakli... W 1183 roku Weronę nawiedziło trzęsienie ziemi... Część zewnętrzna Areny zawaliła się... Powiem szczerze, że ta imponująca budowla powstała w I w n.e. naprawdę oszałamia swoją wielkością a zarazem i pięknem...

Leniwym krokiem docieramy na Piazza delle Erbe, w tłumaczeniu Plac Ziół... Otaczają go  zabytkowe, ozdobione freskami kupieckie kamienice...W centralnym punkcie znajduje się fontanna Madonna Verona...  Jest i kolumna świętego Marka z uskrzydlonym lwem... Skąd tutaj symbol Republiki Weneckiej? Szybko sięgnęłam do jednej z szufladek mózgowych... Już wiem... Werona przecież od XV do XVIII wieku przeszła pod panowanie Wenecji... Nad placem góruje wieża zegarowa z 1172 roku... Niemal po całym placu rozsiane są liczne stragany z pamiątkami, z warzywami...

Moje zmysły atakuje cudowny zapach kopru włoskiego, ogórków, bazylii, pomidorów...  Z pobliskich kawiarenek dolatuje zapach aromatycznej kawy, pieczonej pizzy... Coraz bardziej chłonę zapachy... To znak, że zaczynam być głodna... Skoro we Włoszech spędzamy ostatnie dwa dni, decydujemy się na pizzę... Zastanawiam się czy kelner wtedy zauważył, że jesteśmy bardzo spragnieni jedzenia? Oczy omal nie wyskoczyły mi z orbit kiedy przyniósł nam dwa ogromniaste talerze... Pizza była pachnąca, przepyszna, idealnie chrupiąca i rozpływająca się w ustach...

Przychodzi pora na deser i pierwsze w tym dniu włoskie lody... Na widok tych wszystkich rodzajów, kolorów, smaków, owoców... jestem niesamowicie podekscytowana. Stoję przed ladą i nie potrafię się zdecydować... Mam dylemat co wybrać...  Nie ma możliwości aby wszystkie spróbować... Tym razem zwyciężają pistacjowe i mango... Nie mogę się doczekać kiedy dostanę chrupiący wafelek z najcudowniejszymi lodami... Niezapomniane lody Savoy..

Nie byłabym sobą gdybym nie spoglądała na piękne, średniowieczne kamienice z przeróżnymi zdobieniami, kratami,  różnokolorowymi okiennicami, ukwieconymi balkonami... Zaglądam w zaułki, fotografuję fasady domów, podziwiam budynki w kolorze ochry... Jest późne popołudnie kuszą zapachy smakowitego jedzonka dolatujące z małych knajpek, restauracyjek, barów sprawiają, że głodniejemy... Może zjemy langustynki? W pewnym momencie zauważam, że w tych krabach, homarach, małżach, świeżych rybach... niektóre stworzenia jeszcze żyją i ruszają się.  Nie mam już ochoty na  jedzenie....

Po pewnym czasie znowu wracamy na Piazza delle Erbe... To dawne forum rzymskie wyłożone jest bladoróżowym marmurem... Och ten marmur... Jest obecny wszędzie... Luksus i zbytek? Rzymianie wykorzystywali go do wykładania placów, chodników, posadzek, dachów, ulic... Ma dawać uczucie chłodu...Tłum gęstnieje... Zmęczeni zwiedzaniem turyści przysiadają, gdzie jest to możliwe... Na chodnikach, stopniach fontanny, schodach... A niebo z każdą chwilą zakrywają ciemniejsze chmury... Duchota robi się coraz większa... Wilgotność powietrza i uczucie gorąca staje się nie do wytrzymania...

Kierujemy się na Piazza dei Signori... Nad wąską uliczką wisi żebro wieloryba... Na placu znajdują się najważniejsze gmachy publiczne Werony, a na środku stoi pomnik Dantego... Poeta spogląda na rzesze przemierzających turystów...  Zatrzymujemy się na filiżankę kawy i kruche ciasteczka... Z niepokojem spoglądamy w niebo... Nad miastem zbierają się chmury burzowe...

Sprawdzamy prognozę... Nadciąga burza... Potężne opady deszczu będą trwały przez cztery dni... Podejmujemy szybką decyzję... Mimo późnej pory, jednak wracamy do kraju... W czasie deszczu już nie zachwycam się płytami marmurowymi, jest potwornie ślisko... Nie mogę zrobić kroku... Ściągam buty i biegnę na bosaka... Mam wrażenie, że parking jest oddalony o tysiące kilometrów... A miało być tak pięknie... Mieliśmy jeszcze tyle planów, tyle zobaczyć... Jadąc do domu, zastanawiałam się czy kiedykolwiek wrócę jeszcze do Werony? Prawdopodobnie już jej nie zobaczymy bo czeka na nas jeszcze wiele nieznanych ale i ciekawych  miejsc...

   Bardzo dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze...

   Pozdrawiam serdecznie...